Nada, non gañamos nada en curtasnarede, ainda que dende o meu punto de vista os resultados das curtas gañadoras tampouco foron do meu agrado.
Xa vos irei informando, porque imos rpesentar a curta en máis premios!!
martes, 9 de octubre de 2007
sábado, 6 de octubre de 2007
En Malaga
Xa estou por Málaga, aqui vos espero a todos para cando queirades vir a visitarme!!!!!
O vindeiro luns dánse os premios de curtas na rede na Coruña, a ver se temos sorte....xa vos contarei
Beijinhos!!!!
O vindeiro luns dánse os premios de curtas na rede na Coruña, a ver se temos sorte....xa vos contarei
Beijinhos!!!!
lunes, 24 de septiembre de 2007
Recomendacions
Do mellor que vin ate o momento:
Budha az sharm foru rikht, (Buda explotó por vergúenza)
Budha az sharm foru rikht, (Buda explotó por vergúenza) dirixido pola xoven directora Hana Makhmalbaf que con solo 19 anos presenta a sua primeira película dentro da Sección Oficial, entra tamen na categoría de novos directores e opta o premio Altadis dotado de 90000 euros.
É a historia de unha nena afgana de seis anos que é incitada por un neon que vive frente á súa cova, a a ir á escola. De camiño á escola, é acosada por unhos nenos que xogan de forma cruel reflectindo á sociedade tan violenta que os envolve. Os nenos pretenden lapidary á pequena que se dirixe á escola, destruila ou disparar contra ela como fixeron os americanos no laberinto das covas.
Contado con grande sensibilidade, a historia recolle miles de matices en forma de fabula, arredor dunha historia moi simple e contada dende unha óptica infantile. É un filme moi recommendable, cargado de grandes ideas.
Brick Lane
Brick Lane, da directora Sarah Gavron, é un filme incluido da categoria de Zabaltegui, e o igual que o anterior opta o premio Altadis de novos directores.
É un filme de Gran Bretaña que conta a historia de unha rapaza de 17 anos que tras un matrimonio de conveniencia, vése forzada a cambiar a súa pequena vila de Blagladesh por un bloque de apartamentos ó Este de Londres. Mentres trata de complacer ó seu pouco atractivo marido e atende ós seus fillos, busca a forma de dar un sentido á súa propia vida, nun entorno multiracial no que aparece á oportinudade de un novo amor.
A historia vai evolucionando a medida que as personaxes tamen mudan, fala do paso do tempo e da búsqueda interior dunha muller do seu lugar no mundo. Un grande filme que fai pensar que somos, onde estamos e cara onde queremos ir.
Budha az sharm foru rikht, (Buda explotó por vergúenza)
Budha az sharm foru rikht, (Buda explotó por vergúenza) dirixido pola xoven directora Hana Makhmalbaf que con solo 19 anos presenta a sua primeira película dentro da Sección Oficial, entra tamen na categoría de novos directores e opta o premio Altadis dotado de 90000 euros.
É a historia de unha nena afgana de seis anos que é incitada por un neon que vive frente á súa cova, a a ir á escola. De camiño á escola, é acosada por unhos nenos que xogan de forma cruel reflectindo á sociedade tan violenta que os envolve. Os nenos pretenden lapidary á pequena que se dirixe á escola, destruila ou disparar contra ela como fixeron os americanos no laberinto das covas.
Contado con grande sensibilidade, a historia recolle miles de matices en forma de fabula, arredor dunha historia moi simple e contada dende unha óptica infantile. É un filme moi recommendable, cargado de grandes ideas.
Brick Lane
Brick Lane, da directora Sarah Gavron, é un filme incluido da categoria de Zabaltegui, e o igual que o anterior opta o premio Altadis de novos directores.
É un filme de Gran Bretaña que conta a historia de unha rapaza de 17 anos que tras un matrimonio de conveniencia, vése forzada a cambiar a súa pequena vila de Blagladesh por un bloque de apartamentos ó Este de Londres. Mentres trata de complacer ó seu pouco atractivo marido e atende ós seus fillos, busca a forma de dar un sentido á súa propia vida, nun entorno multiracial no que aparece á oportinudade de un novo amor.
A historia vai evolucionando a medida que as personaxes tamen mudan, fala do paso do tempo e da búsqueda interior dunha muller do seu lugar no mundo. Un grande filme que fai pensar que somos, onde estamos e cara onde queremos ir.
viernes, 21 de septiembre de 2007
Donosti, filmes do dia 21
Venres, 21 de Setembro:
Hoxe foi un bo dia. Vin 3 filmes moi bos e un bastante frouxo, asi que a valoración xeral resultou moi positiva.
O primeiro filme, das 9 e media da mañá (que duro, non son horas para ver películas..) foi Les foumis rouges (As formigas vermellas), dirixido polo belga Stéphan Carpiaux. Este filme que compite na sección de Zabaltegui, opta o premio Altadis de novos directores.
Alex, de 16 anos vive co seu pai Frank nun apartado bosque. Frank vive atormentado pola perda da súa muller. O encontro inesperado de Héctor, abrirá os ollos de Alex, respecto a relación que ten con seu pai; unha relación marcada pola fráxil fronteira que separa a tenrura do desexo. A historia drámatica deste filme engancha dende o comezo, a fantástica interpretación dos actores e a fotografía contribúen a isto. Sinxelamente brillante.
As 12 vin o Din Anruferin (A nena que chama), unha película alemana do director Feix Randau, que compite tamén na categoría de Zabaltegui, e o igual que a Les fourmis rouges opta o premio Altadis de novos directores.
Unha muller xoga a través do teléfono con auténticos descoñecidos. Ansiosa por sentir calor humano e compasión faise pasar por unha nena enferma de leucemia, un bó día coñece a Sina e comeza unha amizade explosiva pero comprometedora o mesmo tempo...
Filme ante todo atrevido no seu plantexamento. Mostra a soidade levada o extremo, a búsqueda incesante de unha voz amiga. É un filme duro que retrata a vida de dúas mulleres cos seus medos e preocupacións que acaban por xuntarse nunha fermosa amizade. Dende logo, un filme que non deixa indiferente a ninguén. Sen dúbidas, moi recomendable.
As 4 da tarde vin Kunsten a tenke negativt (A arte do pensamento negativo), un filme noruego do director Bard Breien, incluido na categoría Fiebre helada, unha categoría que recolle filmes do chamado novo cine nórdico.
Geirr quedou paralítico e está amargado.A súa moza Ingvild xa non sabe como tratalo, e nun intento de salvar a relación, invita a súa casa a un grupo de adeptos do ``pensamento positivo´´. Geirr négase a ver os aspectos positivos e pouco a pouco irá arrastando ó grupo ata desesperación e angustia.
Un filme agridulde cheo de momentos cómicos, pero que mostra unha realidade mi dura. A vida de moitas persoas marcada pola traxedia supón a clave deste filme. Negra, aguda e controvertida é unha película para pensar na vida dende moitos puntos de vista, do positivisto máis absoluto a total negatividade. Conta con un final aberto que deixa ó espectador con un sabor amargo e dulce a un tempo. Grande filme.
Xa para rematar o día, as 7 da tarde, vin un filme arxentino, da categoría Horizontes Latinos, Por sus propios ojos, dirixido por Liliana Paonelli.
O filme conta dende unha óptica de falso documental a historia de unha estudiante que fai a súa tese sobre as mulleres dos presos. Coñece a unha muller disposta a concederlle unha entrevista a cambio de que visite o seu fillo préso no cárcere. Finalmente a rapaza accede, vai o cárcere e alí atópase nunha situación de choque completo coa súa realidade. Este filme non me gustou, por moitas razóns, ten un tema moi manido, a realización é moi pobre e o argumento pouco sólido.
Estoi foi todo por hoxe, mañá sigovos contando.
saúdos
Hoxe foi un bo dia. Vin 3 filmes moi bos e un bastante frouxo, asi que a valoración xeral resultou moi positiva.
O primeiro filme, das 9 e media da mañá (que duro, non son horas para ver películas..) foi Les foumis rouges (As formigas vermellas), dirixido polo belga Stéphan Carpiaux. Este filme que compite na sección de Zabaltegui, opta o premio Altadis de novos directores.
Alex, de 16 anos vive co seu pai Frank nun apartado bosque. Frank vive atormentado pola perda da súa muller. O encontro inesperado de Héctor, abrirá os ollos de Alex, respecto a relación que ten con seu pai; unha relación marcada pola fráxil fronteira que separa a tenrura do desexo. A historia drámatica deste filme engancha dende o comezo, a fantástica interpretación dos actores e a fotografía contribúen a isto. Sinxelamente brillante.
As 12 vin o Din Anruferin (A nena que chama), unha película alemana do director Feix Randau, que compite tamén na categoría de Zabaltegui, e o igual que a Les fourmis rouges opta o premio Altadis de novos directores.
Unha muller xoga a través do teléfono con auténticos descoñecidos. Ansiosa por sentir calor humano e compasión faise pasar por unha nena enferma de leucemia, un bó día coñece a Sina e comeza unha amizade explosiva pero comprometedora o mesmo tempo...
Filme ante todo atrevido no seu plantexamento. Mostra a soidade levada o extremo, a búsqueda incesante de unha voz amiga. É un filme duro que retrata a vida de dúas mulleres cos seus medos e preocupacións que acaban por xuntarse nunha fermosa amizade. Dende logo, un filme que non deixa indiferente a ninguén. Sen dúbidas, moi recomendable.
As 4 da tarde vin Kunsten a tenke negativt (A arte do pensamento negativo), un filme noruego do director Bard Breien, incluido na categoría Fiebre helada, unha categoría que recolle filmes do chamado novo cine nórdico.
Geirr quedou paralítico e está amargado.A súa moza Ingvild xa non sabe como tratalo, e nun intento de salvar a relación, invita a súa casa a un grupo de adeptos do ``pensamento positivo´´. Geirr négase a ver os aspectos positivos e pouco a pouco irá arrastando ó grupo ata desesperación e angustia.
Un filme agridulde cheo de momentos cómicos, pero que mostra unha realidade mi dura. A vida de moitas persoas marcada pola traxedia supón a clave deste filme. Negra, aguda e controvertida é unha película para pensar na vida dende moitos puntos de vista, do positivisto máis absoluto a total negatividade. Conta con un final aberto que deixa ó espectador con un sabor amargo e dulce a un tempo. Grande filme.
Xa para rematar o día, as 7 da tarde, vin un filme arxentino, da categoría Horizontes Latinos, Por sus propios ojos, dirixido por Liliana Paonelli.
O filme conta dende unha óptica de falso documental a historia de unha estudiante que fai a súa tese sobre as mulleres dos presos. Coñece a unha muller disposta a concederlle unha entrevista a cambio de que visite o seu fillo préso no cárcere. Finalmente a rapaza accede, vai o cárcere e alí atópase nunha situación de choque completo coa súa realidade. Este filme non me gustou, por moitas razóns, ten un tema moi manido, a realización é moi pobre e o argumento pouco sólido.
Estoi foi todo por hoxe, mañá sigovos contando.
saúdos
jueves, 20 de septiembre de 2007
Todo preparado para a apertura
Todo preparado para a apertura do Festival de Cine de Donosti, incluidas as alfombras...
martes, 18 de septiembre de 2007
Para o festival de Donosti
Bueno vendo que a curta está prácticamente rematada, sólo falta esperar a que se fallen os premios de curtas na rede. A entrega está prevista para o 3 de outubro, a ver se hai sorte...:)
Nada polo resto estes días vou empregar o blog para contarvos sobre cine.
Hoxe marcho para o Festival de Donosti, a formar parte do Xurado Xuvenil de Novos Directores.
Xa vos irei contando e recomendando películas.
Seguimos a espera de comentarios sobre a curta!!
Nada polo resto estes días vou empregar o blog para contarvos sobre cine.
Hoxe marcho para o Festival de Donosti, a formar parte do Xurado Xuvenil de Novos Directores.
Xa vos irei contando e recomendando películas.
Seguimos a espera de comentarios sobre a curta!!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
